Η ποίηση λειτούργησε ως πηγή αφύπνισης των υπόδουλων Ελλήνων και συνεχίζει να λειτουργεί με τους σύγχρονους ποιητές ως σταθερή πηγή επαγρύπνησης και διατήρησης της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ανάμεσα στους σύγχρονους ποιητές είναι και ο Ναυπλιώτης Νίκος Καρούζος με τα δύο ακόλουθα ποιήματα.
Φθεγξάμενος αγαθά πράγματα
Μωρέ παιδιά καημένα
στο αίμα βουτηγμένα
η Ελλάδα μάς άλλαξε τα φώτα
νυφάδες απ’ το Σούλι
τα όπλα του φωτός αξόδευτα
χαιρέτα μας την κλεφτουργιά στο άπειρο
η οσμή απ’ το καθαριστήριο καθώς
διαβαίνω το πεζοδρόμιο.
Αλέκτορας αλεκτρισμού με όρια
αιωνιότητας
από παράθυρο τρόλεϊ.
Χειροτερεύω άνοιστος με κάτι μοβ ολόγυρά μου
ερμιά και αγριοσύνη.
Θροίζαν οι βρομούσες αεράκι θειότατο.
Μούτζω’ τα ω αναρχία μου! Δεν μπορεί να γίνει.
Κλώσσα Ιστορία δεν τη βλέπω· παραληρούμε.
Έχω ένα κρουνό ζώο μέσα μου· φαντάσου οι άλλοι…
Πάντως όταν αρχίζει το ποίημα
να γίνεται ύλη
εκεί είμαι.
Ξεριζώνω τα πάντα. Κι αν η ποίηση
κι αν η ποίηση
κι αν η ποίηση αδέλφια
– για τους βλάκες του πολιτισμού αενάως
με αμοιβαιότητα ενικού Θεέ και Κύριε
(Απρίλιος 1989, συλλογή Ευρέσεις από κυανό κοβάλτιο, 1991)
Τέλεση λειτουργίας
Νενανὼ τὰ συστατικὰ τῶν οὐράνιων ἤχων
ἕνα μακρόπνοο τερερὲ στὴν ἄκαπνη συντέλεια
γοργὰ καὶ δίγοργα καὶ τρίγοργα
νε νε…νε νε μηχανισμὸς ἀπολαύσεως
ἕνα τερερὲ δίπλα – δίπλα στὸ Ὀκτωήχι τῆς τουρκοκρατίας
πλαταίνοντας τὶς ὁλονυχτίες τέρπει τερερὲ τὰ χριστεπώνυμα
νανά…νανά, ἅγια…
Δόξα καὶ Νὺν ἐννεάσημος ὁ μάχιμος ρυθμὸς ἐκεῖθε
νε νε… νε νε
χορίαμβος – νηρηίδα
ὁ μείζων καὶ ὁ ἐλάχιστος ἡ πεταστὴ χειρονομούμενη
τὸ παλαιὸ πολυσύλλαβον ἀπήχημα
μ’ ὅλα τοῦτα βγῆκαν
οἱ Παπαφλέσσηδες κ’ οἱ Κολοκοτρωναῖοι.
Ἡ ἱστορία φυσικὰ
δὲ μᾶς περιμένει
στὴ στάση τοῦ τρόλλεϋ.
