Στo πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Πρόνοιας Ναυπλίου " Μανώλης Χιώτης" ο Δήμος Ναυπλιέων αποφάσισε να διοργανώσει εκδηλώσεις με έργα καλλιτεχνών που έζησαν ή συνεχίζουν να δημιουργούν στο Ναύπλιο.Συγκεκριμένα την Τετάρτη 22/8 και την Πέμπτη 23/8 στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ναυπλίου (Πρόνοια) στην πλατεία Εθνοσυνέλευσης Έκθεση με με φιγούρες του Ναυπλιώτη (Προνοιώτη) καραγκιοζοπαίχτη Γιάννη Κόκορη. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 22/8 στις 20:00.
Βιογραφικό σημείωμα Γιάννη Κόκορη (Γραμμένο από τον ίδιο στο Ναύπλιο στις 20 Μαΐου του 1994)
Γεννήθηκα την 1η Σεπτεμβρίου του 1959 στην Πρόνοια του Ναυπλίου , μια φτωχή γειτονιά γεμάτη εργάτες και πρόσφυγες. Ο πατέρας μου ήταν ξενοδοχοϋπάλληλος, σήμερα είναι συνταξιούχος. Η μάνα μου καθότανε σπίτι και έκανε τις δουλειές. Τελείωσα το δημοτικό στη Πρόνοια, στην οποία έπαιζε συχνά ο καραγκιοζοπαίχτης Στάθης Καλαθάς. Ένας αδερφός του πατέρα μου, οικοδόμος, με πήγαινε και έβλεπα συχνά τις παραστάσεις του Στάθη και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Καραγκιόζη.
Όταν ερχόταν λοιπόν το καλοκαίρι, με τον μικρότερό μου αδερφό, και με άλλα παιδιά της γειτονιάς, στήναμε μπερντέ με κεριά και παίζαμε καλοκαίρι με μια δεκάρα εισιτήριο. Επειδή είχα από μικρός κλίση στη ζωγραφική, έφτιαχνα μόνος μου τις φιγούρες σε χαρτόνια από νουνού και τις κούναγα πίσω από τα παλιά σεντόνια που μου έδινε η μάνα μου. Κάποια στιγμή άρχισαν να μαζεύονται στο σπίτι μου όλα τα παιδιά.
Ο Στάθης τα καλοκαίρια έκανε περιοδείες στα χωριά της Αργολίδας και δεν έπαιζε στο Ναύπλιο. Αυτό το θυμήθηκε το 1983 ο συμμαθητής μου ο Γιάννης ο Κάλτσας που δούλευε στο Π.Λ.Ι. και το είπε της κυρίας Παπαντωνίου όταν προσπάθησε να αναβιώσει το παιχνίδι στο Ναύπλιο δηλαδή τον καλοκαιρινό Καραγκιόζη των παιδιών. Τότε είχα τελειώσει το Λύκειο, είχα παρατήσει τη σχολή γραφιστών των Κ.Α.Τ.Ε.Ε. και έμενα άνεργος στο Ναύπλιο.
Βρέθηκα λοιπόν με 100 παιδιά σ' ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και γνώρισα κάποιους από τους Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες. Συνδέθηκα όμως με φιλία με τον καραγκιοζοπαίχτη με τον Παναγιώτη Μιχόπουλο, ο οποίος αφού με ενθάρρυνε να συνεχίσω, μου διόρθωσε κάποια από τα λάθη που έκανα και με συμβούλεψε για κάποια πράγματα. Χάθηκε τελικά το 1985 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον καιρό που ήμουνα φαντάρος. Μόλις πήρα το απολυτήριο σοβαροί οικογενειακοί λόγοι μ' έκαναν να ασχοληθώ με μίαν άλλη δουλειά που ήξερα παλιά.
Από το 1988 ξανασχολήθηκα με τον Καραγκιόζη πάλι στο Π.Λ.Ι. Κάναμε κι ένα ταξίδι στη Κύπρο όπου οι μαθητές μου παίξανε σ' ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Δήμος Λευκωσίας, το Π.Λ.Ι. και η Παιδαγωγική Ολυμπία που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με θέμα: ''Δημιουργικότητα και πολιτισμική ταυτότητα στην εκπαίδευση''.
Κάνοντας το δάσκαλο, έκανα πράξη την παροιμία: «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις», γιατί πως μπορούσε αλήθεια κάποιος να διδάξει καραγκιόζη χωρίς ο ίδιος να παίζει; Έφτιαξα λοιπόν ένα μικρό θέατρο σκιών και σιγά-σιγά άρχισα να παίζω σε διάφορες γιορτές μαζικών φορέων της Αργολίδας. Τώρα πια, κάνω κάποιες παραστάσεις στην Αργολίδα, στην Κυνουρία και συνεχίζω το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Π.Λ.Ι. Ζω, από ένα μαγαζί που κρατάω στο Ναύπλιο στο οποίο πουλάω, αποκλειστικά πλέον, φιγούρες καραγκιόζη τις οποίες μπορεί κάποιος να δει στο μουσείο λαϊκών οργάνων στη Πλάκα και στο Π.Λ.Ι.
